District Gaomi, Provincie Shandong, China – 1934 (1)
Krabbenjacht
China.
Douguan kan zich bijna niet beheersen en staat op het punt op te springen. Oom Arhat trekt de achtjarige jongen naar beneden en zegt: “Wie geen geduld heeft, krijgt geen warme rijstebrij.” Zwaar door zijn neus ademhalend gaat Douguan weer zitten. Het is een schitterende herfstnacht, de donkere hemel is bezaaid met sterren, grotere en kleinere, fonkelende en stralende. Zachtjes klotst het water van de rivier op de oever. Een paar meter van hen vandaan staat een kerosinelamp met vier stukken groen glas, die een vage lichtcirkel werpt op de grond.
Douguan zit hier nu al een paar uur met Oom Arhat te wachten. Toen het donker werd, kwamen de rivierkrabben uit het water gekropen op zoek naar eten tussen de planten. Eerst kwamen ze stuk voor stuk, toen met tientallen tegelijk. Langzaam maar gestaag trekken ze naar de lamp toe, totdat er honderden, vele honderden bij de lamp zitten. “Nu!”, sist Oom Arhat. Douguan vliegt op als een samengedrukte veer, die losgelaten wordt. Hij grijpt twee punten van het net waar de krabben opzitten en trekt die omhoog, terwijl Oom Arhat de andere twee punten omhoog trekt. Ze brengen de vier punten samen, verbinden ze snel met een grote knoop en gooien het dichtgebonden net opzij. Meteen springt Douguan naar het tweede net en trekt ook daarvan met een ruk de twee hoekpunten omhoog.
Krabben.
Honderden en nog eens honderden krabben hebben ze gevangen. Douguan is er maar wat trots op. Heerlijk eten ze krab zoveel als ze willen. En nog meer krab en nog meer. Tot ze geen krab meer kunnen zien. Met een mes schraapt Oom Arhat de overige krabben leeg, maalt het vlees, gooit het in een ton, doet er zout bij en roert het geheel tot een smakelijke pasta. Nog maandenlang eten ze krabbenpasta, totdat de pasta begint te stinken. Dan gooit Douguans moeder die op de papavers. De prachtigste papaverbloemen en -bollen krijg je dankzij deze krabbenmest. En later prima opium, waar Douguans moeder van geniet.
In zijn latere leven denkt Douguan zo nu en dan met plezier terug aan die prachtige herfstnacht bij de rivier, samen met Oom Arhat, aan het groenige schijnsel van de lamp en aan de duizenden rusteloos voortschuivende gelede poten en scharen.
_______________________
Bron
Het boek Het Rode Korenveld (1986) van de Chinese schrijver Mo Yan vertelt het verhaal van de bittere strijd tegen de Japanse bezetters in een afgelegen boerenstreek. De strijd tussen de Chinese Quomindang, de communisten en de lokale bandietenbenden is niet minder heftig.
Ga naar:
= deel 2: De vossegeest - District Gaomi, Provincie Shandong, China – 1937 (2), verhaal 93.
= deel 3: 'Neem mij terug' - District Gaomi, Provincie Shandong, China – 1985 (3), verhaal 137.
= de volgende pagina: Gefaald – een gehucht in Nieuw-Zuid-Wales, Australië – rond 1935 (2), verhaal 87.
= de Inhoudsopgave, verhaal 86.
