Peasant Autonomy
         Archive          
ga naar de vorige pagina     English     ga naar de volgende pagina
Verhaal 103

Sardinië, Italië – 1945 (1)

Schapendieven


for bigger picture click on this photo

(Foto: Dapog)

Sardinië.

“Zeg jochie, zitten er hier dan helemaal geen hazen? Ik loop, verdomme, al de hele ochtend en geen haas te zien.” “Jawel hoor”, antwoordde ik, “er zijn hier hazen genoeg, soms trap ik er bijna op een.” Ik zal een jaar of zes zijn geweest en was door mijn vader meegenomen naar de schaapskooi. Hij was naar het dorp om de melk naar de melkfabriek te brengen en ik moest op de kudde passen. Ik was maar wat blij dat er een jager kwam aangelopen, dan kon ik tenminste een praatje maken, want ik was helemaal alleen.

Terwijl wij zaten te kletsen over hazen, stond Rusigabedra, onze trouwe, sterke hond, aan zijn ketting te rukken of er ik weet niet wat aan de hand was. Ik dacht dat hij vrij wilde zijn en liet hem maar los. Als een speer ging hij er van door, met zijn hoofd dicht bij de grond, zijn haren overeind. Even later hoorde ik hem woest blaffen. Toen ik ging kijken, zag ik dat hij net twee jonge mannen op de vlucht had gejaagd. “Het is me ook wat”, zei de jager, “die komen een paar schapen stelen.” Ook hij ging er even later van door.


for bigger picture click on this photo

(Foto: Carlo Marmocchi)

Sardinië.

Toen mijn vader thuis kwam op zijn ezel met de lege melkbussen, vertelde ik hem wat er gebeurd was. “Nou zie je maar, dat je altijd op moet letten”, antwoordde hij direct. “Dat waren schapendieven, herdersknechten die van hun baas te weinig te eten krijgen en dan ergens anders een schaap gaan stelen om te braden en op te eten. Gelukkig was Rusigabedra er nog. Ik heb het je toch gezegd: je moet altijd op de hond letten, die heeft veel betere oren dan jij en een veel betere neus.”

De schapendieven zijn vast samen met de 'jager' naar een andere kudde gegaan, waar een ander herdersjongetje alleen op moest passen, in de hoop daar hun slag te kunnen slaan. Wat een geluk dat wij zo'n geweldige hond hadden!

_______________________

Bron
Het boek Padre Padrone (1975) is de autobiografie van de Italiaanse schrijver Gavino Ledda. Het geeft een prachtige beschrijving van het harde leven van de herders-boeren in de bergen van Sardinië. Het is ook het verhaal van Ledda's strijd tegen zijn tirannieke vader. Het boek is verfilmd onder dezelfde titel.



Ga naar:
= deel 2, de volgende pagina: Sprinkhanen - Sardinië, Italië – 1945 (2), verhaal 104.
= deel 3: 'De helft is de helft' - Sardinië, Italië – 1956 (3), verhaal 117.
= de Inhoudsopgave, verhaal 103.