Sardinië, Italië – 1945 (2)
Sprinkhanen
Sprinkhaan.
Donkere wolken schoven voor de zon. Het was midden op de dag, er was geen bliksem of donder, maar toch werd het donker. Het leek net of er een heleboel sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden, maar het waren sprinkhanen. Ik was nog een kleine jongen en vond het een interessant schouwspel. De beestjes krioelden over elkaar heen en sloegen aan het vreten. Na een tijdje was er helemaal niks meer over van een struik, of zat er geen blad meer aan een boom. Het gras was verdwenen, met wortel en al.
Later pas drong de omvang van de ramp tot me door. Er was al gauw geen voedsel meer voor onze schapen en ezel. Mijn vader en de andere herders waren wanhopig. Met geen mogelijkheid konden ze de beesten wegkrijgen. 's Ochtends vroeg, als de sprinkhanen nog stijf waren van de kou, legden we grote lappen neer en veegden er zoveel mogelijk op. Dan pakten we de punten bij elkaar en gooiden ze in grote zakken. Later gingen mijn vader en de andere herders met de zakken naar het dorp. De gemeente gaf er wat geld voor, om het vangen te stimuleren.
Toch hielp het weinig. Hele wolken daalden neer uit de hemel en ondertussen legden de vrouwtjes duizenden eitjes, zodat er ik weet niet hoeveel uit de grond kropen. Er was geen vechten tegen.
Sprinkhaan.
Het jaar daarop had de gemeente speciaal arbeiders aangesteld om de sprinkhanen met benzinebranders te verdelgen. Dat lukte op een paar plekken, maar op gegeven moment was de benzine op.
Wat uiteindelijk de plaag gestopt heeft, was arsenicum. Dat gif verbrandde de sprinkhanen en ook de eitjes in de grond. De gemeente liet dat op een gedeelte van de velden spuiten, zodat de schapen op de andere velden nog konden grazen. Als de eerste velden schoon waren gewassen door een flinke regenbui, kwamen de andere velden aan de beurt.
De enigen die echt plezier hadden van de sprinkhanen waren de varkens. Als gekken holden ze rond met hun bek wijd open om de opstuivende sprinkhanen op te vangen en dan gauw hun bek weer dicht te doen om ze te vermalen en door te slikken. Ze werden er zelfs vet van.
_______________________
Bron
Het boek Padre Padrone (1975) is de autobiografie van de Italiaanse schrijver Gavino Ledda. Het geeft een prachtige beschrijving van het harde leven van de herders-boeren in de bergen van Sardinië. Het is ook het verhaal van Ledda's strijd tegen zijn tirannieke vader. Het boek is verfilmd onder dezelfde titel.
Ga naar:
= deel 1: Schapendieven - Sardinië, Italië – 1945 (1), verhaal 103.
= deel 3: 'De helft is de helft' - Sardinië, Italië – 1956 (3), verhaal 117.
= de volgende pagina: De tovenaar en de prins - een dorp in West-Afrika – 1946, verhaal 105.
= de Inhoudsopgave, verhaal 104.
