Een landgoed in Hongarije – 1910 (1)
Vrij als een vogeltje in de lucht
Hongarije.
“We waren zo vrij als een vogeltje in de lucht”, herinnert Gyula Illyés zich. Hij is ondertussen al lang en breed volwassen, maar hij denkt nog vaak met vertedering terug aan het landgoed waar zijn vader en moeder knecht waren en waar hij kind geweest is. Hij ziet de zachtglooiende, groene hellingen voor zich met wat hoger de bossen en daaronder de eindeloze korenvelden en vlasakkers. Helemaal beneden was een riviertje.
Gyula trok op met een groepje jongens die iets ouder waren. “Wat hebben we heerlijk door de bossen gezworven. Soms gingen naar het riviertje, hoewel mijn moeder me er voor gewaarschuwd had, want op sommige plekken was die best diep.” Een paar grotere jongens droegen hem op hun schouders naar een eilandje, waar ze hutten bouwden.
Een andere keer klommen ze op de zolder van de graanschuur of ze begroeven elkaar in een zee van afgeschoren wol. Er was altijd wel iets spannends te doen.
Hongarije.Op een ochtend kwam een meisje Gyula ophalen. Ze pakte hem bij de hand en nam hem mee. Ze bracht hem naar een grote kuil achter de varkensschuur. Daar kropen ze in en waren uit het zicht door doornige acaciastruiken aan de rand van de kuil. Hij moest zich uitkleden en zij deed hetzelfde. Uitvoerig onderzochten ze elkaar en stoeiden wat. “Ik zal een jaar of acht geweest zijn. Wat was ze chagrijnig dat ze niet goed wist wat ze moest doen en ik ook niet”, glimlacht Gyula. “Zo hebben we het leven leren kennen.”
_______________________
Bron
Het boek Het volk van mijn Poesta (1936) van de Hongaarse schrijver Gyula Illyés is een mengeling van autobiografie en antropologische studie, met ontelbaar veel kleine verhalen over alles wat de schrijver in zijn jeugd zelf heeft gezien en meegemaakt.
Ga naar:
= deel 2:
Lijfeigene of vrije knecht? - een landgoed in Hongarije – 1912 (2), verhaal 56.
= de volgende pagina:
Olmo wordt groot - een landgoed in het noorden van Italië – 1910 (1), verhaal 53.
= de Inhoudsopgave, verhaal 52.
