Een dorpje in Zuidoost-Nigeria – 1953
De bruidsprijs
Nigeria.Toen Ezekiël Odia plotseling overleed, wist Ma Blackie, zijn weduwe, aanvankelijk niet wat ze moest doen. In de grote stad Lagos was alles duur. Zonder het inkomen van haar man konden zij en haar twee kinderen onmogelijk het hoofd boven water houden. Er zat niks anders op dan terug te keren naar Ibuza aan de westoever van de Niger, naar het dorpje waar Ezekiël en zij vandaan kwamen. Daar kon ze intrekken bij Okonkwo, de oudste broer van haar man.
Voor Nna-nndo en Aku-nna, Ma Blackies zoon en dochter, was de overgang van de grote stad naar het boerendorp erg groot. Okonkwo huwde Ma Blackie al snel als zijn vierde vrouw, waardoor hij meteen ook de officiële vader van Nna-nndo en Aku-nna werd. Zij hadden zich te schikken naar de regels van deze traditionele, oude man.
Aku-nna werd vrij snel opgenomen in de meisjesgroep van haar leeftijdsgenoten, maar ze voelde zich toch vaak alleen. Niet alleen miste ze haar vader, ook haar moeder had weinig tijd voor haar nu zij volledig in beslag genomen werd door alle drukte in het grote huishouden van haar nieuwe echtgenoot. Haar vriendinnen waren aardig, maar alle gewoontes waren zo anders hier. En ze was lang niet zo flink en sterk als deze dorpsmeisjes, die van kinds af aan meegewerkt hadden op het land.
Daar kwam bij dat ze dertien jaar was en waarschijnlijk snel zou gaan menstrueren, waarna Okonkwo haar zou uithuwelijken. Haar vriendinnen kwebbelden over niets anders dan vriendjes, familiehoofden die een huwelijksaanzoek hadden gedaan en hun aanstaande huwelijk.
Yam akker, Nigeria.
Aku-nna moest er niet aan denken te moeten trouwen met een van de ruwe dorpsjongens of de jongste vrouw te moeten worden van een oudere man in een boerenfamilie. Ze wilde niks liever dan onderwijzeres worden en met een moderne man trouwen.
Gelukkig had de onderwijzer bij wie ze in de klas zat veel aandacht voor haar. Het was een knappe, vriendelijke jongeman en al gauw waren ze smoorverliefd op elkaar. Het grote probleem was echter dat Chike Ofulue, zoals hij heette, een oshu was, een zoon van een voormalige slavenfamilie. Zijn dochter aan een slaaf uithuwelijken was wel het laatste wat een vrij man als Okonkwo zou doen. Hoeveel de familie Ofulue ook als bruidsprijs zou willen betalen.
Na de afschaffing van de slavernij door de Engelsen hadden veel families hun slaven naar de missionarissen gestuurd. Die vingen ze op en gaven hun onderwijs. Ze werden de onderwijzers, advocaten en ingenieurs van het moderne Nigeria, dat spoedig onafhankelijk zou worden. De vader van Chike was jarenlang schoolhoofd geweest en was op den duur een bemiddeld man geworden.
Niger.Ma Blackie waarschuwde haar dochter streng, dat ze het niet in haar hoofd moest halen te ver te gaan met Chike, hoe aardig hij ook was. “Je zet me niet te schande”, had ze al een keer dreigend geroepen.
Iedere week ging Aku-nna echter met een tros bananen op haar hoofd naar de markt om die te 'verkopen'. In een bosje vlak bij de Niger ontmoette ze dan haar grote liefde. Ze gooide haar bananen in de rivier en Chike gaf haar het geld dat ze zogenaamd verdiend had met de verkoop van de bananen. Urenlang zaten ze samen bij de rivier op een schaduwplekje waar niemand hen kon zien. Ze praatten over alles, maar ze soms zwegen ze ook tijdenlang, of zongen wat liedjes. Heerlijke uren waren dat.
“Denk je dat het je vader zal lukken om ons huwelijk te regelen met zo'n ouderwetse man als Okonkwo?”, vroeg Aku-nna dan. Chike stelde haar vervolgens gerust met: “Natuurlijk wel. Mijn vader zal zo'n hoge bruidsprijs aanbieden, dat je vader geen 'nee' kan zeggen. Je weet toch wel hoe graag die het geld wil hebben.” En dan konden ze weer verder dromen over hun toekomstige leven samen.
_______________________
Bron
In het boek De prijs van de bruid (1976) beschrijft de Nigeriaanse auteur Buchi Emecheta het leven in een klein dorpje, dat ingehaald wordt door de nieuwe tijd. Zij heeft veel oog voor de moeilijke positie van de vrouwen in deze overgangstijd.
Ga naar:
= de volgende pagina: De zeegod is hun welgezind – een klein Japans eiland – 1954, verhaal 115.
= de Inhoudsopgave, verhaal 114.
