New South Wales, Australië – 1879 (2)
Geboortefeest
New South Wales.
“Mijn allerliefste meisje, wat ben ik gelukkig! Gisterenochtend kwam je tante Kate aanrennen met een telegram uit Amerika dat je geboren bent, gezond en wel. Ik brulde het uit van plezier, klom bovenop mijn paard en schoot mijn beide revolvers leeg in de lucht. Mijn maats keken raar op, maar toen Kate hen toeriep dat ik zojuist vader was geboren, gingen zij in rondjes op me heen galopperen, al zingend en roepend.
Een meisje uit een klein cafeetje stapte op haar pony en ging het goede nieuws overal rondvertellen. Het was koud weer en de arme boeren konden eigenlijk hun varkens en koeien niet in de steek laten, maar ze kwamen toch om samen met ons feest te vieren. Toen het donker werd, ontstaken ze zes grote kampvuren en zongen we met zijn allen Ierse liederen. Zelfs toen de drank op was, wilden ze nog niet weggaan. Zo zijn de mensen hier, mijn schatje, straatarm, maar door en door goed en hartelijk.”
New South Wales.
“Nou ik je toch schrijf, moet er wat van mijn hart. De kranten schrijven dat ik een gevaarlijk misdadiger ben, een moordenaar. Maar dat is niet waar. Ik heb een paar agenten gedood, maar alleen omdat ze er op uit waren mij te vermoorden. Alleen in het uiterste geval heb ik gedood, als ik het echt niet kon vermijden.
Door een valse getuigenis van een politieagent die de pik had op mij, moest ik wegvluchten van de boerderij van je oma. Met je oom Dan en een paar vrienden, heb ik in de wildernis een geheime boerderij opgezet. Maar ook daar liet de politie ons niet met rust. Uiteindelijk zat er niks anders op dan een bank te beroven om aan geld te komen. Maar ik zweer je dat niemand een schrammetje opgelopen heeft bij de beroving. Met het geld, hebben we verschillende arme families geholpen en sindsdien helpen de arme boeren ons, door ons te verstoppen voor de agenten.”
“Je moeder heeft met het geld van de bank haar overtocht naar Amerika betaald. Zij was zwanger van jou en was doodsbenauwd dat jou iets zou overkomen. Ikzelf kan niet weg, want je oma is in de gevangenis gestopt, hoewel ze niks gedaan heeft. Puur om mij te treffen. Ik kan haar niet alleen laten, het is mijn moeder. Ik moet in de buurt blijven. Maar zo gauw ze weer vrij is, kom ik samen met haar naar Amerika. Dan zullen wij elkaar eindelijk ontmoeten.”
_______________________
Bron
In het spannende boek Het ware verhaal van de Kelly-bende (2000) brengt de Australische schrijver Peter Carey de landarbeider, kleine boer en volksheld Ned Kelly tot leven.
Ga naar:
= deel 1: Bijna verdronken - een dorpje in Victoria, Australië – 1866 (1), verhaal 22.
= de volgende pagina: De overtocht – een rivier in IJsland – 1879, verhaal 26.
= de Inhoudsopgave, verhaal 25.
