Een klein dorpje in Massachusetts, Verenigde Staten – 1884
Lichtpuntje
Massachusetts.
Zijn hart klopt in zijn keel, als hij in de gaten krijgt welk meisje door het zaaltje zwiert. Ethan Frome, een lange, magere boer van een jaar of dertig, met felle ogen is net in het donker door de hoge sneeuw aan komen lopen en kijkt nu van buiten door het raam van het kerkzaaltje. Vanavond is er een dansfeest. Een jonge man heeft net een meisje met een rode hoofddoek uitgenodigd en samen dansen ze door de zaal. De danser is Denis Eady, de knappe, wat verwaande zoon van de rijke winkelier van het dorp. Het danseres blijkt Mattie Silver te zijn, het meisje dat Ethan komt ophalen. Steeds sneller danst het paar. De muzikanten hebben moeite hen bij te houden. Mattie legt haar hoofd lichtjes op de schouder van Denis en aan de blos op haar wang ziet Ethan dat ze helemaal opgaat in de dans.
Het is nu een paar maanden geleden dat Mattie, een meisje van 18 jaar, op de boerderij van Ethan is komen wonen. Ze is een nicht van zijn vrouw Zeena en haar ouders zijn overleden. Ze kon nergens naar toe. Zeena besloot dat ze op de boerderij kon komen, dan kon ze meehelpen in de huishouding voor kost en inwoning. Zo nu en dan gaat ze naar een kerkfeest in het dorp. Dat is haar enige verzetje. Ethan komt haar dan aan het eind van de avond ophalen.
Ethan heeft het niet getroffen met zijn vrouw Zeena. Ze zijn nu zeven jaar getrouwd, maar na het eerste jaar begon zij te sukkelen. Ze heeft nu eens kwaaltje zus en dan weer pijntje zo. Ze gaat helemaal op in haar ziektes en wordt steeds norser en chagrijniger. Op het moment dat Ethan Mattie ophaalde op het station, sloeg er een vonk over. Hij zal er nooit over praten, maar Mattie is het lichtpuntje in zijn koude leven.
Massachusetts.
Even later is de dans voorbij. De muzikanten pakken hun instrumenten in en de jongeren druppelen het zaaltje uit. Ethan staat wat achteraf in het donker. Mattie komt als laatste naar buiten. Ze kijkt in het rond, klaarblijkelijk op zoek naar hem. Dan komt Denis aanrijden op zijn arrenslee. Lachend roept hij: “Mattie, kom op de slee, ik breng je wel thuis. Je gaat toch niet helemaal alleen in het donker?” Hij schuift een stukje op en tikt met zijn hand op de vrije plek naast hem op de bank. Mattie antwoordt vrolijk: “Ik ga liever wandelen, het is lekker fris. Je denkt toch niet dat ik bang ben in het donker?”
Als de slee tinkelend wegglijdt, haalt Ethan diep adem. Een groot geluksgevoel doorstroomt hem. Mattie heeft Denis afgewezen! Snel stapt hij uit de schaduw naar Mattie toe en even later lopen ze samen door de sneeuw naar de boerderij. Als Mattie een keer bijna uitglijdt, steekt Ethan zijn arm door de hare. Heel licht drukt zij zich tegen hem aan.
_______________________
Bron
Ethan Frome (1911) is een fijngevoelige roman van de Amerikaanse schrijfster Edith Wharton over het leven van een arm boerengezin.
Ga naar:
= de volgende pagina:
'We gaan nù de blanken verdrijven!' - dorpje in Zuidoost-Nigeria – rond 1885, verhaal 28.
= de Inhoudsopgave, verhaal 27.
