Een dorpje in Anatolië, Turkije – 1948 (1)
Dorpsonderwijzer
Anatolië.
“Wat heb ik ongelooflijk veel geluk gehad dat ik mocht doorleren”, bedenkt Mahmut Kamal. Hij komt uit familie van kleine boeren. Na de lagere school mocht hij naar een 'Dorpsinstituut', dat wil zeggen een vervolgschool, speciaal voor dorpskinderen. Vijf jaar lang heeft hij daar van allerlei praktische dingen geleerd. Voor het eerst kwam hij in aanraking met kranten en tijdschriften. Hij was er helemaal verzot op. Zijn schoolvrienden en leraren moesten er om lachen, maar hij las alles wat hij in zijn handen kreeg. “Er ging een wereld voor me open”, mijmert hij, “ik heb over zoveel dingen gelezen, waar ik nog nooit van gehoord had in mijn dorp.”
Na zijn opleiding is Makal als onderwijzer benoemd in een dorpje niet ver van het dorp waar hij vandaan kwam. “Sjonge, sjonge, dat had wat voeten in de aarde. De meeste dorpelingen vonden het in het begin maar niks, zo'n nieuwerwetse meester.” Tot dan toe was er alleen een koranschool, waar de kinderen koranverzen uit hun hoofd moesten leren en Arabisch leren schrijven.
Het nieuwe Europese schrift wat Atatürk ingevoerd heeft voor de modernisering van Turkije, vinden de dorpelingen nog steeds het schrift van de 'ongelovigen'. “Wat voel ik me vaak een eenzame strijder voor de revolutie van Atatürk.”
Anatolië.
Wat Makal het meeste aangrijpt, is de bittere armoede in het dorp, vooral in de jaren dat er weinig regen valt in de zomer. Dan breekt er hongersnood uit. “Onbegrijpelijk dat de overheid ons nauwelijks helpt. We moeten onszelf maar zien te redden.”
Wat Makal staande houdt is zijn drang om te schrijven. Het ene stukje na het andere schrijft hij voor een landelijk tijdschrift over situaties die hij meemaakt. “Al die mensen in Istanboel en Ankara hebben geen idee van onze armoede. Die móéten weten hoeveel al die mensen in al die dorpen lijden. Er móét hulp komen om de dorpen te moderniseren, om de armoede uit te bannen.”
_______________________
Bron
De Turkse schrijver Mahmut (Mamit) Makal beschrijft in zijn boek A village in Anatolia (1950-52) levendig en hartstochtelijk het boerenbestaan in een erg arme streek. Makal weet waar hij het over heeft. Hij is zelf opgegroeid in zo'n armoedig dorp en geeft als onderwijzer les in een vergelijkbaar dorp en heeft zodoende contact met tientallen boerenfamilies.
Ga naar:
= deel 2, de volgende pagina:
De os is uitgeput - een dorpje in Anatolië, Turkije – 1948 (2), verhaal 107.
= de Inhoudsopgave, verhaal 106.
