Peasant Autonomy
         Archive          
ga naar de vorige pagina     English     ga naar de volgende pagina
Verhaal 37

Siberië, Rusland – 1902

De pelsjager


for bigger picture click on this photo

(Foto: Tatters)

Siberië.

“Ach, het zijn geschikte jongens”, bedenkt Dersu Uzala, terwijl hij bij het kampvuur zit, “maar het zijn geen jagers, ze kennen het woud niet, het zijn mensen uit de stad.” Onwillekeurig moet hij glimlachen. “Ze zien pas een spoor, als je hen er op wijst, snel een hut bouwen als er plotseling een sneeuwstorm opsteekt kunnen ze niet en een rivier oversteken met een vlot ook al niet als er wat stroming is.”

Dersu, een gedrongen man met een Aziatisch uiterlijk en een smalle snor, behoort tot de Nanai, een Siberisch volk. Hoe oud hij is, weet hij niet precies, maar hij is niet zo jong meer. Zijn vrouw en kinderen heeft hij verloren bij een pokkenepidemie. Sindsdien leeft hij alleen in het bos. Hij jaagt op sabeldieren, verkoopt hun huiden en redt zich aardig. Maar toch was hij blij toen hij de sporen zag van een kleine groep mannen met wat paarden. Het bleek een militaire expeditie te zijn om het gebied in kaart te brengen. Gelukkig spreekt Dersu een woordje Russisch. De kapitein vroeg hem hun gids te worden. Het bracht gezelligheid in zijn eenzame leven.

Dersu en de kapitein zijn in de loop van de afgelopen maanden dat ze met elkaar optrekken goed bevriend geraakt. De kapitein komt bij het vuur zitten, naast Dersu. “Morgen is onze expeditie afgelopen, dan zijn we bij het station en reizen we met de trein terug. Zou je er niet voor voelen met ons mee te gaan? Je bent hier alleen, je wordt al wat ouder. In de stad is het leven comfortabel. Je kan bij mijn gezin komen wonen. Mijn huis is jouw huis.”
Dersu kijkt de kapitein vragend aan. Hij is geroerd door het vriendelijke aanbod, maar hij voelt er toch niet voor. Hij komt wel eens in een naburige kleine stad, om huiden te verkopen, maar het bevalt hem er niks. “Wat zou ik moeten doen in de stad? Ik kan er niet jagen, nog niet een hut bouwen. Ik blijf liever hier. Ik moet zo nu en dan offers brengen aan de geesten van mijn vrouw en lieve kinderen. Ik hoor in het bos.”

_______________________

Bron
De fraaie natuurfilm Dersu Uzala (1975) van de Japanse regisseur Akira Kurosawa laat zien wat er bij komt kijken om in de uitgestrekte Siberisch wouden te overleven.



Ga naar:
= de volgende pagina:
Tweehonderd gulden handgeld - een dorpje in Friesland, Nederland – 1902 , verhaal 38.
= de Inhoudsopgave, verhaal 37.