Een afgelegen bergdorpje in Japan – in de negentiende eeuw
'Narayama wacht op ons'
Japan.
“Ach grootmoeder, u moet nog niet weggaan”, zegt de boer, “u moet ons niet in de steek laten.” Zijn stiefmoeder valt hem bij: “Kesakichi heeft gelijk, moeder, neem uw tijd, er is toch geen haast bij.” Grootmoeder Orin – een wat kleine, gezonde vrouw met zilvergrijs haar – glimlacht. “Kinderen, ik ben zeventig geworden, dat weten jullie toch. Het wordt langzaamaan mijn tijd om de berg op te gaan, om onze god Narayama op te zoeken. Mijn moeder heeft dat gedaan, mijn schoonmoeder ook en nu ben ik aan de beurt. Narayama wacht op ons, hij is blij ons te zien. Deze winter vertrek ik. Maak je toch niet zo ongerust. Al sinds mensenheugenis gaat het zo.”
Ja, sinds mensenheugenis gaat het zo. Maar het is iedere keer een drama. Voor Kesakichi – een ernstige boer van halverwege de twintig, met lang zwart haar achterover gekamd met een knotje in de nek – is het verschrikkelijk zijn geliefde oma te moeten missen. Maar het kan niet anders. Het leven is hard hier in de bergen, de oogsten zijn schraal en er zijn dit jaar twee monden bij gekomen: zijn stiefmoeder Tamayan, die de plaats inneemt van zijn al jaren geleden gestorven moeder, en zijn eigen vrouw Matsuyan. Bovendien is zijn vrouw zwanger en het geldt hier als een schande om je achterkleinkind te zien. De ouderen moeten plaats maken voor de jongeren. Zo is de wet van deze streek, zo is je heilige plicht.
Japan.“Weet je wat het mooiste is?”, gaat grootmoeder Orin verder, “soms gaat het opeens sneeuwen als je op de top van de berg komt. Zo heet onze geliefde god Narayama ons welkom. Overal wordt het dan schitterend wit.”
_______________________
Bron
De film De ballade van Narayama (1983) van de Japanse regisseur Shohei Imamura brengt zowel het harde boerenleven als de natuur prachtig in beeld.
Ga naar:
= de volgende pagina: Prijsdichters - Zuid-Afrikaanse dorpen – negentiende eeuw , verhaal 17.
= de Inhoudsopgave, verhaal 16.
