Peasant Autonomy
         Archive          
go to the previous page     English     ga naar de volgende pagina
Verhaal 160

Een dorpje in Rajasthan, India – 2015

'Laat me gaan'


for bigger picture click on this photo

(Foto: Axel Drainville)

Rajasthan, India.

“Je denkt toch niet dat je thuis bent”, zegt Rani bits tegen Janaki, “ga aan het werk, dan ben je misschien nog ergens goed voor.” Woedend is Rani op Janaki, een jonge vrouw van vijftien jaar, de kersverse bruid van haar even oude zoon Gulab.
Janaki heeft haar bedrogen. Bij de onderhandelingen over het huwelijk zag ze er zo mooi uit: grote, diepbruine ogen, een vol rond gezicht en prachtige lange haren. Rani was in haar nopjes. Wat zou Gulab blij zijn met zo'n knappe bruid en wat zou zij zelf gelukkig zijn met een schoondochter in huis. Dan kon zij het wat rustiger aan doen en Janaki zou haar vast een kleinzoon geven ...
Maar vlak voor het huwelijk had Janaki haar haren afgeknipt. Toen haar bruidssluier per ongeluk afgleed, bleek ze er verschrikkelijk uit te zien. Iedereen in het dorp had het er over. Janaki vertelde dat ze luis had gehad en dat het afknippen het enigste was wat ze had kunnen doen.


for bigger picture click on this photo

(Foto: Tomas Belcik)

Rajasthan, India.

Gulab wist niet wat hij met de situatie aanmoest. Zijn vrienden lachten hem uit. Hij was vaak dronken en mishandelde Janaki. “Dat heeft ze verdiend”, dacht Rani vol wrok. Maar terwijl ze Janaki hoorde huilen en smeken, terwijl ze de klappen van haar zoon hoorde en zijn dronken scheldwoorden, dacht ze terug aan haar man. Hoe hij haar mishandeld had, keer op keer.
Toen Gulab Janaki voor de zoveelste keer uitschold en sloeg, kon ze het niet langer verdragen. Ze stapte de kamer van het nieuwe paar binnen en pakte Gulab ruw bij zijn schouders. “Zij is je vrouw, niet zomaar een hoer!”, riep ze. Eerst verbaasd en toen woedend, waggelde Gulab de hut uit naar zijn vrienden.

Rani verzorgde de wonden van Janaki. Tranen liepen over Rani's wangen. Ook Janaki moest huilen. “Ik heb zelf mijn haren afgeknipt, omdat ik niet met Gulab wilde trouwen maar met een jongen uit ons dorp, mijn beste vriend, zo'n lieve jongen.” Het komt er hortend en stotend uit. “Ik dacht dat mijn ouders het huwelijk af zouden zeggen, als mijn haren afgeknipt waren. Maar ze lieten het gewoon doorgaan. Ze wilden zeker van me af. Laat me gaan. Mijn vriend zal werk zoeken in Mumbai. Samen zullen wij het er wel redden. Laat me toch gaan. Gulab houdt niet van me.”
Rani weet niet wat ze moet zeggen. Ze zal er met haar beste vriendinnen over praten, veel over praten. Er moet een oplossing komen. Zoveel vrouwen worden door hun man mishandeld.

_______________________

Bron
De film Parched (uitgedroogd, 2015) van de Indiase filmmaakster Leena Yadav stelt vrouwenmishandeling en vrouwensolidariteit indringend aan de orde.



Ga naar:
= de volgende pagina: Rook en as - Colombia – 2015, verhaal 161.
= de Inhoudsopgave, verhaal 160.