Colombia – 2015
Rook en as
Colombia.
Echt hartelijk was de ontvangst niet gisteravond, piekert Alfonso, terwijl hij zorgvuldig de zwarte as van de stoep voor het boerderijtje wegveegt. Dat kan ook niet anders, overweegt hij. Twintig jaar geleden is hij weggetrokken naar de stad en behalve zo nu en dan een kaartje heeft hij nooit meer iets van zich laten horen. Het is dat Esperanza, zijn schoondochter, hem geschreven heeft, anders was hij nooit naar deze plek teruggekeerd. “Geraldo is ernstig ziek. Kom alsjeblieft gauw”, stond op de kaart.
De kleine boerderij is de enige in de verre omgeving. Verder zie je alleen maar eindeloze suikerrietvelden. In de oogsttijd denderen grote trucks voorbij met het gekapte riet. Na de oogst worden de velden verbrand om ze gereed te maken voor het volgende seizoen. Enorme rookwolken met roet en as spoken door de lucht. Alles komt onder te zitten. Ademhalen doet pijn. Geraldo, zijn zoon, is er doodziek van geworden. Toch wil die niet weg, want hij wil bij zijn moeder Alicia blijven en die kan het niet over haar hart verkrijgen het boerderijtje te verlaten. Esperanza wordt er wanhopig van.
Colombia.
Wat was Alicia ijzig, gisteravond, bedenkt Alfonso, terwijl hij de as met een spons van de bladeren veegt. Het water wordt al gauw zwart, als hij het doekje uitspoelt. Ze verwijt hem dat hij weggegaan is. Logisch. Zij wou de boerderij niet verkopen, niet prijsgeven aan de slopers. Ze wou hun grond niet verkopen aan het monsterbedrijf, dat hier met suikerriet ging beginnen. Dat kan hij begrijpen.
Maar iedereen had eieren voor zijn geld gekozen, want tegen zo'n groot bedrijf en hun knokploegen kan je toch nooit op. Dat weet iedereen. Hijzelf wou de afbraak niet meemaken. Zo mooi was het hier met al de sinaasappelbomen, de maïsakkers en de weilandjes met wat koeien en zelfs een paard. De reusachtige samanboom voor het boerderijtje staat er gelukkig nog. Zoveel vogeltjes zitten er in, die de hele dag door fluiten. Tenminste als er in de buurt geen velden afgebrand worden.
Colombia.Toch goed dat hij gekomen is, denkt Alfonso, terwijl hij bij Geraldo op het bed zit om hem eten te geven. Ik geloof dat hij wel blij is dat ik gekomen ben. Nou is hij overdag tenminste niet alleen, als Esperanza en Alicia weg zijn om suikerriet te kappen om wat geld te verdienen. Hij begrijpt Alicia wel, hij snapt heel goed dat ze zo bitter is geworden. Maar zou zij hém niet kunnen begrijpen? Hij kon de afbraak, de teloorgang van het prachtige boerenland niet aanzien. Echt niet.
_______________________
Bron
De film La Tierra y la Sombra (het land en de schaduw, 2015) van de Colombiaanse cineast César Augusto Acevedo laat de grote verandering zien van het platteland, waar kleine boerderijtjes plaats moeten maken voor mega-suikerrietplantages.
Ga naar:
= de volgende pagina: Genezen - een dorpje in Anatolië, Turkije – 2015, verhaal 162.
= de Inhoudsopgave, verhaal 161.
