Een dorpje in Maharashtra, India – 1937
Gelukkige jaren
Maharashtra.
Het is oogsttijd en het is zonnig; Radha, een boerenvrouw van een jaar of veertig, voelt zich gelukkig. Ze zit op de ossenkar bovenop de jowar, het lokale graan; haar ene arm heeft ze om de hals van haar jongste zoon Birju geslagen en haar andere om de hals van de oudste, Ramu. Het is een mooie oogst. Net als altijd zal de verschrikkelijke woekeraar drie kwart van de oogst afnemen, maar van de rest kunnen zij er dit jaar wel van komen.
Radha heeft veel tegenslag gehad in haar leven. Ze was gelukkig getrouwd met een lieve, flinke en vrolijke man. Maar haar schoonmoeder had 500 roepie geleend bij de dorpswoekeraar voor de bruiloft. Het was een prachtig feest geweest, waar in het dorp nog lang over gepraat werd, maar de schuld hing als een molensteen om hun nek.
In de arme jaren heeft Radha met haar gezin veel honger geleden. Twee van haar vier kinderen heeft ze verloren. Om te overleven ontgonnen haar man en zij een stukje braakliggende grond. Dat was zwaar werk, want er zaten veel stenen in de grond. Bij het verwijderen van een rotsblok, raakte haar man bekneld en verloor zijn beide armen. Hij kon het niet verdragen afhankelijk te zijn en op een nacht liep hij weg. Ze heeft hem nooit meer teruggezien.
Maharashtra.Glimlachend kijkt Radha naar haar beide zonen. Wat kunnen ze flink werken. Het wordt langzaam maar zeker tijd om een bruid voor hen te zoeken. Alles heeft de woekeraar haar afhandig gemaakt, als ze bij tijd en wijle wat extra geld bij hem ging lenen om eten te kopen, als de kinderen te veel honger hadden. En eens werd haar woning verwoest door een overstroming. Maar kijk nu eens, sinds haar beide zonen groot zijn, is ze er langzaam maar zeker weer bovenop gekomen. Ze heeft nu een nieuw huis, een ploeg, twee prachtige witte ossen en genoeg te eten. Het enige wat haar nog ontbreekt is haar man. Nog dagelijks bidt ze dat die eindelijk weer terug zal keren, zoals ze in een droom gezien heeft. Nog dagelijks mist ze hem.
_______________________
Bron
Mother India (1957) is een prachtige film van Indiase regisseur Mehboob Khan over het dorpsleven: het harde werk op het land, de misoogsten en de uitbuiting, maar ook de goede jaren, de vrolijkheid en de saamhorigheid.
Ga naar:
= de volgende pagina:
De vossegeest - District Gaomi, Provincie Shandong, China – 1937, verhaal 93.
= de Inhoudsopgave, verhaal 92.
