Tuban, Java, Indonesië – begin zestiende eeuw (2)
De vorst getrotseerd
Java.
Idayu zit op haar knieën in het stof. Nederig buigt zij haar hoofd zo diep dat zij de grond raakt. Zij zit voor de Adipati (vorst) van Tuban op zijn gouden troon. Gisteren is zij danskampioene geworden en vandaag wordt zij gelauwerd tijdens een grote volksbijeenkomst.
“Vertel mij Idayu, lieveling van Tuban, wat jouw wens is en ik zal die in vervulling laten gaan”, zegt de vorst vriendelijk en de herauten herhalen het luid schreeuwend tot het volk. Als kampioene heeft zij het recht een wens te doen.
Op dit moment heeft Idayu gewacht. Zij weet wat iedereen in Tuban weet, dat de Adipati haar als bijvrouw zal opnemen in zijn harem. Idayu schraapt al haar moed bij elkaar. “Vergeef mij heer”, brengt zij met moeite uit, “ik wil u niet beledigen, maar ...” Hier stokt ze. Ze trilt over heel haar lijf. Dan herneemt ze zich. “Mijn wens is met Galeng te trouwen”. Nu zal de Adipati haar zeker doden. Dat is zijn recht, het leven van al zijn onderdanen ligt in zijn hand. Deze belediging zal hij niet slikken
In een flits gaat het door Idayu heen hoe zij vanuit hun dorp Awiskrambil met een grote groep naar de hoofdstad Tuban getrokken zijn voor de jaarlijkse dans- en vechtwedstrijden. Hoe hun groep aan de rand van de stad vol enthousiasme ontvangen is door een uitgelaten menigte. Hoe zij na een vermoeiende serie dansen uitgeroepen is tot kampioene. Hoe de geruchten steeds sterker werden, dat de Adipati zijn oog had laten vallen op haar. Hoe ze tot de slotsom gekomen is dat ze liever zou sterven dan bijvrouw van de Adipati worden.
Java.
Het volk juicht. Iedereen snapt wat de wens van Idayu inhoudt: onvoorwaardelijke liefde tot de dood erop volgt. Mooier, romantischer kan het niet. Mensen beginnen te zwaaien en te dansen, te zingen en te roepen.
Bleek weggetrokken staat de Adipati op. Hij legt de hand op het gevest van zijn kris. Er valt een doodse stilte. Iedereen staart naar Idayu en naar de Adipati. Dan gaat de vorst weer zitten. Als hij het respect van het volk verliest, is hij verloren, beseft hij. “Vandaag nog zal ik jullie huwelijk inzegenen”, zegt hij met een verwrongen glimlach. De herauten herhalen het luidkeels roepend naar het volk. Een oorverdovend gejuich breekt los. Idayu heeft de Adipati durven te trotseren en de Grote Liefde heeft overwonnen! Wie had zich een mooiere afsluiting van het festival in kunnen denken?
_______________________
Bron
Het boek De stroom uit het Noorden (1979) van de Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer is een machtige geschiedenisroman over het begin van de zestiende eeuw. Enkele passages beschrijven het dorpsleven.
Ga naar:
= deel 1:
De teloorgang van het keizerrijk - een dorpje op Java, Indonesië – begin zestiende eeuw (1), verhaal 5.
= de volgende pagina: Verblind - een klein dorpje in Japan – 16e eeuw, verhaal 7.
= de Inhoudsopgave, verhaal 6.
