Provincie Shandong, China – 1986
Het knoflookoproer
Provincie Shandong, China.Gao Yang is niet het type van een ruziezoeker of een oproerkraaier. Integendeel, hij is eerder wat bangelijk. Hij is een hardwerkende kleine boer, een vader die dol is op zijn dochtertje en een behulpzame buurman. Hij moppert niet meer op de overheid dan ieder ander. Wat doet hij daar dan tussen die schreeuwende boeren met hun karren vol knoflook op het plein voor het gewestraadskantoor?
Toen Gao Yang zijn knoflook niet kon verkopen bij het koelhuis, omdat dit vol was, wist hij zich geen raad. Net als alle andere boeren had hij dringend geld nodig. Toen de boeren de stad introkken, was hij meegegaan. De karavaan van knoflookkarren ging naar het gewestraadskantoor.
“Weg met de burokraten en andere opvreters”, schreeuwt een boer. Hij staat boven op zijn kar en zwaait met zijn vuist. “Zhong Weimin, kom naar buiten!”, hoort Gao Yang zichzelf schreeuwen, samen met de andere boeren.
Zhong Weimin, de gewestraadsvoorzitter, verschijnt niet. Wel komt er een oude man, een portier, aangehold. Hij probeert een dikke ketting om het slot van het prachtig versierde smeedijzeren hek te doen. Woedende boeren spugen naar hem en gooien bosjes knoflook. Hij rent snel weer terug.
“Laten die oude knarren zelf de knoflook opvreten”, schreeuwt dezelfde boer en hij gooit het ene bosje na het andere door het hek. Gao Yang wil weg. Straks loopt het nog helemaal uit de hand en komt de politie erbij. Maar hij zit vast met zijn kar met zijn oude ezel. Hij kan niet voor- of achteruit. Het zweet breekt hem uit.
Provincie Shandong, China.
Achter hem beginnen boeren stenen, planken en stoeptegels tegen het hek te gooien. Anderen rammen met een paal tegen het slot. Langzaam buigt het hek door en zwaait dan open. De boeren achter Gao Yang dringen op. Hij wil niet naar binnen, maar hij wordt meegenomen. Eenmaal binnen in het gewestraadskantoor kijkt hij verbaasd naar de dure kleden, de prachtige lampen en de grote schilderijen. Een enorme woede maakt zich van hem meester.
Vijftig fen per pond zouden ze voor hun knoflook krijgen. Dat had de gewestraad vorig jaar beloofd. Het areaal knoflook had de raad uitgebreid. Er was een grote oogst en al gauw lagen de koelhuizen propvol en namen die geen knoflook meer aan. De verkoopcontracten werden officieel nietig verklaard. De boeren moesten maar zien wat ze met hun knoflook deden.
De prijs van knoflook was meteen flink gezakt. Eerst naar twintig fen per pond en later zelfs naar een magere drie fen. De boeren wilden dat de gewestraad met een oplossing kwam. Maar die hield zich doof.
Provincie Shandong, China.Gao Yang staat in een kamer met een glanzend houten bureau. Boeren om hem heen trekken boeken en mappen uit de kast en smijten die op de grond. Anderen rukken de gordijnen naar beneden. Gao Yang ziet een een potje met een cactus. Nog steeds woedend over zoveel luxe om hem heen, smijt hij het door het raam, dat in duizend stukken breekt. Dan pakt hij een kom met fraaie goudvissen en slingert die door een ander raam. Als hij naar buiten kijkt, ziet hij de vissen op de tegels kronkelen en naar lucht happen. Dat ontnuchtert hem.
Als Gao Yang richting het opengebroken hek kijkt, ziet hij politieagenten in felwitte hemden aankomen met knuppels in hun handen. Hij wil weg.
_______________________
Bron
De Chinese auteur Mo Yan beschrijft in zijn roman De Knoflookliederen (1988) het leven van kleine boeren. Zij zijn er sinds de Culturele Revolutie een stuk op vooruit gegaan, maar er is nog veel armoede in de dorpen en de corruptie tiert welig.
Het boek verhaalt tegelijkertijd van een tragische liefdesgeschiedenis en van een blinde zanger die geen blad voor de mond neemt.
Ga naar:
= de volgende pagina: Sana, een heks? - een dorpje in Burkina Faso – 1989, verhaal 140.
= de Inhoudsopgave, verhaal 139.
